Den Helder – Callantsoog – Den Helder

Ik had weer eens zin om in Callantsoog te gaan kijken. Nu ik weer in Den Helder woon is het iets gemakkelijker om erheen te gaan. De rit er naartoe is op de fiets al een genot op zich door het prachtige fietspad dwars door de duinen.

Ik durf de bewering aan dat het duingebied, samen met de Veluwe en de Limburgse heuvels, tot de mooiste gebieden van Nederland behoort. Het is een rit van constant stijgen, dalen en kronkelen door een adembenemend mooie omgeving.

De aankomst in Callantsoog geeft mij altijd een gevoel van thuiskomen. Als het dorp opdoemt bekruipt mij altijd een gevoel van blijdschap, omdat ik hier ook zo’n heerlijke jeugd heb beleefd.

Aangekomen ben ik eerst even op het terras van Café de Tav een kop thee gaan drinken, om even bij te komen van de fietsreis. Op het terras waren een paar musjes flink actief op zoek naar kruimels. Er zat er een op de tafel tegenover mij en net toen ik mijn camera gereed had fladderde hij naar een stoel aan mijn tafeltje toe…

Daarna ben ik wat gaan lopen en stel, niet voor het eerst, vast dat de directe omgeving van Callantsoog echt mooi is. Wat bos, wat heide, landerijen, ik houd ervan!

Mijn oude huis (op het hoekje) en buurtje. Wat opvalt is dat het, ondanks het mooie weer en de vakantie, doodstil was op straat. Dat was in mijn tijd wel anders.

De vaart aan het einde van de straat. Hierop heb ik vele kilometers geschaatst en gevaren met mijn rubberbootje. Links zie je een dijkje, daarachter ligt ook een sloot, parallel aan de vaart. Hier kom ik zo op terug.

Deze inham in de vaart noemden wij kinderen (rasoptimisten!!!) het “meertje”. Jaja, ook toen al had ik een onvermoed gevoel voor humor.

Het Zwanewater! Prachtig natuurgebied waar ik helaas te weinig kom. Dat ga ik goedmaken. De auto’s die langs het duin en ook op het landweggetje geparkeerd staan zijn van strandgangers die na het parkeren eerst naar het dorp moeten lopen om het strand te bereiken. Voor mij altijd weer een mooie graadmeter om het strand te mijden. Ik loop niet graag over hoofden.

In het huis links woonde destijds een vriend van mij. Toendertijd liep ik bij ons de straat uit, klom over het hek van het dijkje, liep naar het bruggetje dat achter dit gemaal ligt en liep langs het slootje over het land zo naar het huis van mijn vriend. Nog geen 10 minuten. Met de fiets was ik bijna twee keer zo lang onderweg.

In dit speeltuintje, met dat lieflijke bruggetje erbij, dat over dezelfde vaart ligt die bij ons begon, hingen wij destijds als knullen (en meiden) van een jaar of 16 de hangjongere uit. Er werd daar (en nog, zoals mij opviel) bijzonder weinig gespeeld door kinderen en dus was het geen probleem. Er heeft bij mijn weten ook nooit iemand over ons geklaagd.

Toen Callantsoog nog een zelfstandige gemeente was was dit de burgemeesterswoning. Nu ziet het er wat vervallen uit.

Het oudste en tevens meest in het oog lopende gebouw van Callantsoog, het kerkje met zijn typerende groene houten toren. De kerk stamt officiëel uit 1580 maar schijnt nog ouder te zijn.

Veel is er veranderd sinds ik verhuisd ben en hoewel niet alles altijd een verbetering is geweest kunnen de dorpelingen met het meeste wel leven. De integriteit van het dorp is nauwelijks aangetast. Maar met deze oerlelijke gele puist is helemaal niemand blij. Het is een gedrocht van een gebouw en past totaal niet in de sfeer van het dorp.

Aan alle mooie dingen komt altijd weer een einde, zo ook aan deze dag. Met weemoed neem ik weer afscheid van mijn geliefde dorp. Maar vrees niet, ik zal terugkomen.